Lucid Forum

Alegria

Jeśli chodzi o tzw. "złe filmy", to nic nie przebije najgorszego filmu wszechczasów, oczywiście z wytwórni Troma! Film to "A Nymphoid Barbarian in Dinosaur Hell", czyli po naszemu "Barbarzyńska Nimfa w Piekle Dinozaurów". Polecam każdemu, kto myśli, że film X, czy film Y są najgorsze na świecie. Tylko dla ludzi o mocnych nerwach. W filmie pada może z kilkanaście zdań w kilku dialogach.

yeld

Współczesny? Czy może pokroju Eda Wooda?

Alegria

Oto i trailer: http://www.youtube.com/watch?v=M2othJkl_h8
Film z 1991 roku, a Ed Wood nie powstydziłby się tego. O ile chodzi Ci o TEGO Eda Wooda od m.in. "Plan 9 from Outer Space" ;)

yeld

No, a o jakiego?! := Ed Wood kosi, oglądałem "Plan Dziewięć z Kosmosu". :D

Alegria

Mała sentymentalna podróż, obejrzałem sobie film, który widziałem parę lat temu i wtedy mnie totalnie rozgniótł. Teraz patrzę na filmy nieco trzeźwiej, na inne rzeczy zwracam uwagę, ale nadal pewne znaczące wrażenie pozostaje.

Mowa o filmie "Drumline" (pl. "Dobosz"), filmie z 2002 roku. Opowiada on historię młodego chłopaka, który dostaje się do uczelnianej orkiestry. Bębny, instrumenty dęte, taniec. Wszystko to zmieszane daje niezłą mieszankę, a na dodatek cała orkiestra wykonuje choreografię.

Przekonująca jest gra głównego aktora - Nicka Cannona (który, notabene, wypłynął właśnie dzięki temu debiutowi). Cała reszta jest na przyzwoitym, ale hollywoodzkim poziomie. Hollywoodzki - to tutaj słowo klucz. Film jest hollywoodzki do bólu. Cała fabuła dałaby się streścić według znanego nam wszystkim schematu z obowiązkową porażką i podniesieniem się po niej, takie "ku pokrzepieniu serc" wszystkim marzycielom. Są wyraźne szwarccharaktery i w tą stronę nawet mają symbolikę. Jest wątek miłosny, jest rywalizacja głównego bohatera z innym kolesiem, jest wątek przygotowania się do czegoś (tutaj: do bitwy orkiestr). Ale jeżeliby wyrzucić całą hollywoodzką schematyczność...

... zostaje muzyka. A ta jest elementem, dla którym warto przebrnąć przez całe morze klisz i schematów. Finałowa scena pojedynku sekcji perkusyjnych to jest to, co wybija ten film ponad przeciętność, szczególnie dla mnie - jestem maniakiem rytmu. Ubóstwiam wszelkie zabawy z rytmem, wreszcie sam miałem przyjemność grać przez chwilę w orkiestrze bębnów. Może to trochę wypacza moją opinię, ale polecam "Drumline" każdemu, bo to nie są stracone 2 godziny z życia, a rozrywka na przyzwoitym poziomie. No i te bębny...

Michał

Jeśli chodzi o takie filmy muzyczno-taneczne, to ja polecam film "Faceci w butach". Oglądałem go kilka lat temu i bardzo mi się podobał. Przedstawia historię kilku chłopaków, których znużyła praca w hucie i postanawiają spełnic swoje marzenia - zakładają zespół taneczny i zaczynają stepowac. Po drodze wpadają im do głowy ciekawe pomysły, jak ulepszyc swoje show. No i końcowy taniec - super! Polecam wszystkim, którzy nie oglądali, sam chyba też za jakiś czas odświeżę ten film.

Ramiel

Alegria, oglądałem fragmenty tego filmu. Niesamowite, jakie solówki można grać na samym werblu, do tego połączone z żonglerką. Fantastyczne!

A skoro jesteśmy przy filmach muzycznych, to ja polecam Crossing the bridge: The sound of Istanbul. Film dokumentalny, kręcony przez niemieckiego basistę, który po kolei wkręcał się w różne formacje muzyczne w Istanbule. Naprawdę warto obejrzeć.

yeld

Ja polecam "Kinky Boots Factory. Oprócz bardzo fajnej fabuły, fajne, znane piosenki w nieco 'innym' wykonaniu. :) Kto widział, ten wie, kto nie widział - musi zobaczyć.

walek

A tam, muzyczny film ever to BB ofkors :P

Michał

Muzyczny film ever to Jesus Christ Superstar, obie wersje, ze szczególnym wskazaniem na wcześniejszą.

walek

To też, ale Blues Brothers ma świetną obsadę muzyczną. No i Pythoni mieli genialną muzę w filmach swoich :D

Ramiel

No i byłem dzisiaj na tych opowieściach z Ziemiomorza.
Słyszałem o tym filmie conieco wcześniej, że został przyjęty raczej chłodno, że nawet dostał tam jakieś anty-wyróżnienia... Ale stwierdziłem, że Ghibli po prostu NIE MOGŁO zrobić słabego filmu. I miałem rację i jej nie miałem.

Zacznę może od plusów. Rysunki bynajmniej trzymają poziom. A poziom rysunkowy Ghibli jest naprawdę fantastyczny. Tła, krajobrazy, miasta - wszystko wykonane jest z taką dbałością o szczegóły, że szczena opada (notabene jak w każdym filmie tej wytwórni). Designu postaci też oczywiście też nie można pomylić. No i niesamowita, wysokoFPSowa animacja.
Drugi gigantyczny plus to - również jak zwykle - muzyka, standardowo autorstwa Joe Hisaishi'ego. Facet naprawdę zna się na rzeczy. Utwory dobrane świetnie, dodają całości smaczku jak indyjskie przyprawy :P Dźwięk też kapitalny, zgrywa się co do milisekundy.
Jeszcze jeden plusik idzie do długości filmu. Dobrze wymierzony, nie za długi, nie za krótki.

Teraz pora na minusy. Ciężko mi mówić o adaptacji, bo nie czytałem żadnego dzieła pani Le Guin, ale nawet bez tego widzę duże błędy. Brak przedstawienia świata, choćby w najmniejszym stopniu. Coś gdzieś było bąknięte (jedno zdanie) o podziale ras wg żywiołów i dalej cisza. Smoki ubezpłciowiło (słowotwórstwo rox) dokumentnie. Tutaj gdzieś sobie fruną, tutaj się okazuje, że jeden z bohaterów jest smokiem - i nic z tego nie wynika. Poza tym na początku jest pokazana scena walki dwóch smoków nad płynącym statkiem, która nie ma NIC wspólnego z fabułą i czekam, aż ktoś mnie oświeci, na kiego grzyba ją tam wcisnęli.
Sama fabuła jest banalna. Jest sobie dobro i jest sobie zło. A to złe zło oczywiście chce żyć wiecznie i oczywiście prawie mu się udaje. Ale nawet nie jest powiedziane, w jaki sposób. Pff.
Postacie mizerne, czarno-białe i bez wyrazu. Lecą wg oklepanego schematu. Jedna z dwóch postaci złych (ta niżej postawiona) jest taką mendą, lubiącą wyżywać się na ludziach, a w przypadku zagrożenia ucieka jak najdalej; druga zła postać (szefu) jest potężna i wzniosła, a na końcu okazuje się pusta jak balonik. Standard. Podobnie sprawa się ma z obrońcami dobra. Jest główny bohater, targany rozterkami (z kim trzymać) i jego mentor, jak zwykle tajemniczy i potężny. Znowu standard, co nie?
Największa krecha jednak leci dla cukierkowości i dramatyzmu. Na niektórych scenach po prostu miałem ochotę wyjść z kina. Przykładowo - dziewczyna wbiega do sypialni zrezygnowanego bohatera i prawi mu kazanie. Na co ten wstaje, mówi "masz rację, muszę walczyć" i rzucają się sobie w objęcia, a sceneria zmienia się we wschód słońca nad jeziorem. ARGH!!!! A scena walki finałowej, gdzie główny bohater dobywa miecza z okrzykiem "za życie!" powinna trafić do jakiegoś muzeum kiczu.
Przesłania jako-takiego brak. Nooo może poza tym, że życie, w którym nie istnieje perspektywa śmierci, traci swój sens.

Generalnie przepraszam za spoilery (jeżeli komuś w ogóle chciało się moje wypociny przeczytać), ale jeśli ten film warto obejrzeć, to raczej dla cieszącej oko animacji i dobrej muzyki. Ogólna ocena... Hmm 5/10.

Michał

Zaaa życieeee! Padłem!

walek

Hmm... Proponowałbym, jak przy każdej ekranizacji książki - pozostać przy słowie pisanym. Nie znam ani jednego obrazu filmowego, który przerósłby powieść. Czemu? Bo książka zostawia nam duże pole dla wyobraźni - a to, szczególnie w tworach fantasy jest chyba najważniejsze.

yeld

Sceny o których nie wiedziałeś skąd i po co tam były prawdopodobnie mają swoje wyjaśnienie w poprzednich/następnych tomach cyklu.